sss

siema. juz wrocilam z rekolekcji oazowych ;( szkoda zaczepiscie bylo no ale cuz :( wszystko co dobre szybko sie konczy jednym z minusow na tej oazie bylo to ze bylo ... 7 chlopcow : no ale cuz nieliczy sie ilosc ale jakos :D:D:D hehehe ja to tylko o jednym zresztom jak zawsze :D:D:D bylo tam tez bardzo duzo dziewczyn okolo 25 hehehe :D albo i mniej ogulem to bylo yyy... gdzies 32 osoby ... lol... moze opowiem co nieco jeszcze zebyscie mieli co czytac w koncu tak dlugo noty niepisalam. no wienc: mojom animatorkom byla Monika Patyk jest the best na spotkaniach zawsze bylo duzo smiechu (ale to chyba przeze mnie i przez Anke ale to pomine) w mojej grupie bylo 5 dziewczyn tj.Ja, Ania Adamczyk, Alina Adamkiewicz, Ola Borkowska i Sylwia Cisielska. byla z nasz dosc szalona grupka ale najwiekszy balagan zawsze mialam Ja i Ania :D hehehe no co przecierz niekazdemu chce sie sprzontac <lol> naszym ksiendzem morderatorem byl ks. Paweł Dzieżkowski (anorektyk, chyba <lol>) i byla tam jeszcze siostra zakonna (no comment) i bylo ogolem 7 animatorow : Monika, Matylda, Gosia, Beata, Dorota i Ania (muzyczna animatorka) oraz kleryk Marcin, mieszkalismy w szkole podstawowej im. Mikolaja Kopernika niebylo tak zle dalo sie przezyc, bylo tam dwoch klerykow kl.Marcin (animator chlopcow) i kl. Tomek. niewiem co mam jeszcze napisac o tej oazie no dobra zmywam sie bo lecem na dworek paaaaaaaa:*:*:*

p.s. goronce pozdrowienia dla: Oli, Ani, Aliny, Moniki, Kasi, Klaudi, Oli, Asi, Ani, Tobiasza, Sławka, Michała, Michała i Michała oraz Artura 3m cie sie ludziska...

Hejka! Przed chwilą pisałam tą notkę, ale mi się komp zawiesił. No nic. Mam 2 wiersze i opowiadanie o Linkin Park dla was a, i jak by.ś mogła gaba95 mi zrobić nagłówek z Linkin Park? Teraz wiersze:

Przyjaźń

Przyjaźń - tak zwykłe słowo, tak wiele znaczy. Czy mówi to twój wróg, czy twój przyjaciel.

Przyjaźń - nikt jej nie szanuje. Choć, gdy mu źle to wykorzystuje.

Przyjaźń - Co to słowo znaczy? Czy ktoś poda mi pomocną dłoń? Czy mi wybaczy?

Wiersz pt. Samotność czlowieka dam w nast epnej noci, a teraz nie przedłużajmy. Opowiadanie.

I

Chester wstał wcześnie, lecz nie tak wcześnie, jak mu się zdawało. Zobaczył na budzik, i, dopiero teraz zauważył, ze wstał o godzinę za późno. Wstrząśniety, dopiero teraz sobie przypomniał, że Mike miał po niego przyjechać. Przecież bez niego nie przygotują się przed koncertem! Nie myśląc o niczym innym pobiegł do łazienki. Po wyjściu z niej, już ubrany myślał jak dostać się do studia.

"Przecież nie na nogach." - pomyślał - "Ktoś na pewno by mnie rozpoznał". - myślał dalej. - " Nie autem, jest u mechanika po ostatniej stłuczce z Christiną Aguilerą. Limuzyną? nIe. Od razu by wiedzieli kto jedzie. Wiem! Taxi".

 Chester natychmiast ubrał skórzany płaszcz i zeszłoroczne okulary. Dzwoniąc po taksówkę zmienił trochę głos. Zbiegł po schodach do holu hotelowego. Na szczęście nie było portiera. Wszedl za ladę i powiesił klucz na haczyku. Wybiegł już na ulicę, lecz taksówki nie było - odjechała. W końcu nie wiedział już co ze sobą zrobić i wlókł się po ulicach miasta.Widział parę limuzyn przejeżdżających ulicą. Nawet tą, którą zawsze wynajmował.

- Gdybym wynajął tą limuzynę, to dojechalbym i nic by się nie stało... - chciał pomyśleć, lecz powiedział na głos obok pewnej dziewczyny. Kobieta razpoznała w nim Chestera Bennington'a, i zaczęła krzyczeć te słowa:

- Hej! Słuchajcie1 To Chester Bennington!!! Z Linkin Park!!!

Nagle reporterzy i rzesze fanów rzuciły się na spotkanie z Chesterem. Nie było dla niego ratunku, tym bardziej, że zrobili mu zdjęcie do gazety. Nie miał już gdzie uciec, musiał zacząć się tłumaczyć. Miał już zacząć, lecz zrobił coś innego. Przedarł się przez fanów i reporterów i wskoczył do Jeep'a Mika jadąc już wprost do wytwórni Płytowej.

Nowy wiersz! Żeby nie było, to sama wymyślam, bo jakiś to ma się talent. Mówią w szkole, że jestem strasznie nieśmiała. Ale czemu miałabym być taka na blogu? Tutaj nikt mnie nie widzi! Więc nie muszę. Dla mnie to fajnie! Dobra, teraz wiersz. Aha te dwa kotki na górze to maskotki bloga. Zapomniałam napisać. Wiersz:

Idę żółto-złocistymi polami,

A wiatr pokłon mi składa.

Lecz trzeba wracać, bo noc się zbliża

I Księżyc już świeci nie lada.

Ogromny Księżyc, towarzysz w drodze,

Oświetla zawsze mą drogę do domu.

Gdy idę spać, on nadal ze mną,

I pod oknem świeci u mego boku.

Wiem, to nie jest mój najlepszy wiersz. Ale nie zawsze mam wenę. Dam wam jeszcze coś.

OPOWIADANIE "Miecz i Topór" z tak samo zatytułowanej książki. Rozdział I

- Tak - rzekł Marvin do swej elfiej przyjaciółki - Nastał czas miecza i topora, Venno. Czas pogardy.

Venna, cały czas idąc przy swoim koniu mamrotała:

- ...Czas pogardy...miecza i topora...

- ...I białego zimna - Marvin dokańczając jej słowa, znieruchomiał. Zobaczył ogromne ptaki krążące nad jego głową.

- Irysy, Venna! To Irysy! Zabiją nas!

- Spokojnie - powiedziała Venna wyciągając miecz - Weź się w garść, Marvin.

Marvin schował się za głazem, nawet nie wyglądając zza niego. Po jakichś 10 minutach, Venna podeszła, mówiąc:

- Marvin, wyłaź zza kamienia, już nie żyją. Chyba, że boisz się trupów...

Niezbyt zadowolony słowami elfki, wylazł.

- Bardzo śmieszne. Nie mam miecza. Gdybym miał, to...

- schowałbyś się za jeszcze większym kamieniem. - rzekła Venna.

Marvin nie zwracając uwagi na nie zrozumienie jej słów pociągnął konia za uzdę i poszedł dalej. Venna zaśmiała się. Doganiając go zauważyła,że Marvin znów stoi.

- Co tym razem? Krwiożercze żółwie? Ropucha?

- Czekałem na ciebie. Patrz.

Tym razem Venna znieruchomiała.

- Zbliżamy się do Khorinis. - rzekł Marvin.

No, to był pierwszy rozdział mojej książeczki. Ona ma coś 7 rozdziałów, ale te dłuższe będę rozdzielała na części. Pewnie i tak nikt tego nie czyta...

Papa!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  

Właściwie, to nigdy nie dawałam na żaden blog moich fotek. Oprócz jednego. Ale teraz postaram się skombinować dla was parę fotek, jak wyjdzie:

Sorka, żadnych fotek. Jkai coś znajdę to dam do albumu. Aaa miałam dać maskotkę bloga, zaraz to zrobię, jak tylko wymyślę jakąś. Teraz spróbuje wam napisać o czymś. No, przecież nie o naszym zespole... o, pliska, zamawiajcie napisy. Może wierszyk?

Samotna Jesień

Idę ścieżką z liści kolorowych,

A wiatr wieje we wszystkie strony.

Kiedyż, a kiedyż to się uchronię

Od tych okropnych mrozów zimowych.

Jesień samotna, jak i ja sama,

Idzie, a w oczach ma smutek.

Kiedyż, a kiedyż się zima skończy,

Kiedyż, a kiedyż wyjść z ukrycia mogę.

Zima skończona, rok już przeminął,

Aż znowu doszedł do smutnej jesieni.

Kiedyż, a kiedyż powróci wiosna,

Kiedyż, a kiedyż to przeminęło.

Thanks, że czytacie. Buźka!

Hejcia!

Właściwie to notkę z wierszem już napisałam, ale wyszłam i nie zapisałam. Na tym blogu nie piszę juz strasznych historii, bo nie potrafię. Umiem wymyślać niezłe wiersze, nieźle gram na keyboardzie, nieźle rysuję i nie mam takich złych pomysłów. Brtakuje mi tu waszych komci, i maskotki bloga, ale o nią si.ę nie martwcie. Zaraz napiszę wiersz, ale najpierw-proszę! Zamawiajcie, to wymyślę jeszcze coś- tyliko nie wiem co. Jeżeli podoba wam się maskotka bloga, to pliska komciajcie pod najnowszą notką. Najlepiej z zamówieniem, bo ja wprowadzam czarną listę.

Wiersz:

Wiatry i burze tyle siły nie mają,

Co zwykłe, ludzkie przetrwanie.

Kiedy ludzie tyle w wojnie cierpienia zniosą,

To nic ich już potem nie złamie.

Kiedy dziatki ich w wojnie krwawej polegną,

Wtedy słyszą ich głośnie wołanie.

Wołanie o pomoc, o dobrą duszę,

Która wtedy się zaopiekuje.

Kiedy ja muszę, muszę, muszę!

A myślą ojcowie: "gadanie!".

To tyle na dziś.

Papa!